Hannah Hoch
Deze winter breng ik grotendeels door in de sauna. De enige plek in mijn stad waar ik nog contact kan maken met vreemde lijven. Naakte lichamen en de heerlijke geur van hun zweet.
Ik ben mijn fitnessclub dus dankbaar voor een microkosmos waar wij genieten van de warmte, waar wij elkaar horen ademhalen, waar wij samen zuchten en kreunen onder de hitte.
Ik heb één puntje van kritiek. Mijn klacht gaat over de naaktheid. Of beter: de beperkte naaktheid. In mijn sauna is het zo dat mannen een handdoek dragen om hun middel en dat vrouwen zich helemaal bedekken. Dit is geen geschreven regel. Er hangt geen bordje aan de muur waarop staat dat vrouwen hun borsten moeten verbergen. Het wordt gewoon zo gedaan.
Elke keer opnieuw zie ik hoe mannen van de vrijheid genieten om hun borstkas te tonen en hoe vrouwen krampachtig hun handdoek om hun zweterige lijf houden.
In de reeks Let’s Talk About Sex ontdekt Lieve Blancquaert dat het in IJsland volledig legaal is voor vrouwen om topless te zwemmen in openbare zwembaden. Een jonge vrouw met zwarte eyeliner en een zilveren neusring zegt in een hot pool: “Het stoort me al vanaf mijn tienertijd dat meisjes andere regels volgen dan jongens. Vrouwen hebben niet dezelfde rechten of krijgen niet dezelfde ruimte in het leven als mannen. Het geeft me het gevoel dat de wereld gemaakt is voor mannen.”
Ondanks de wetgeving wordt ze soms nog afgevoerd omdat ze haar borsten in het openbaar toont.
(Na de aflevering over IJsland had ik een droom van duizenden vrouwen die uit een hot pool stappen en naakt in een landschap vol dennenbomen staan. Het sneeuwt, het deert hen niet.)
Terug naar mijn klacht. Uit een misplaatst gevoel voor beleefdheid bedek ik mezelf ook in de sauna. Enkele weken geleden had ik per ongeluk een te kleine handdoek mee. Ik probeerde mezelf kleiner te maken. Ik plooide mezelf op om toch maar in die minihanddoek te passen. Na verschillende mislukte pogingen besefte ik dat wat ik deed totaal absurd was. Sindsdien ontdoe ik me van mijn handdoek. Pas na enkele minuten, alsof het niet met opzet is. Sorry jongens, mijn brein functioneert niet meer door de hitte. De handdoek glijdt van me af en ik heb het niet eens door!
Mannen worden meestal ongemakkelijk door mijn ontblote borsten. Ze kijken weg.
De laatste keer sprak ik iemand aan, ik zei: “Je mag kijken hoor.”
Hij deed alsof hij uit de lucht kwam vallen. “Kijken?”
“Ja, kijken. Als je lang genoeg kijkt, geven ze licht. Mijn warme, zachte borsten hebben ook aandacht nodig. Anders leven ze niet.”
(Ik beeldde me in dat ik een IJslandse vrouw was. Mijn naakte, dampende lichaam in een besneeuwd landschap vol dennenbomen. Het sneeuwde, maar het deerde me niet.)
Deze column verscheen op 22/12/21 in De Morgen
