Op 9 mei in het jaar 2021 liep een jonge vrouw onrustig door haar appartement dat zich op de 75ste verdieping van een wolkenkrabber bevond. Ze had in de krant gelezen dat er die dag mogelijk een Chinese raket ongecontroleerd kon terugkeren naar de aarde. Na een korte research kwam ze er geïrriteerd achter dat haar woonplek zich overduidelijk in de gevarenzone bevond. Bijgevolg kreeg ze al de hele ochtend verontrustende visioenen binnen van brokstukken die haar schedel zouden doorboren.
Nee, ze was er absoluut niet gerust op. Dat de Chinezen een ruimtestation wilden bouwen, oké, tot daaraan toe. Maar ten koste van wie? Het moest altijd maar groter, altijd maar meer en meer. De tragiek was dat zij vandaag mogelijk het slachtoffer zou worden van die dynamiek.
De bel ging. Uit een dringende nood aan afleiding had ze die ochtend een Japanse masseur geboekt. Hij was gelukkig op tijd, want de paranoïde gedachten over haar mogelijk toch wel tragische dood bleven zich exponentieel opstapelen.
Wegens gebrek aan financiële middelen voor een massagetafel ging ze op haar eettafel liggen. De masseur legde hete stenen op haar rug. Het deed haar deugd. Ze droomde weg. Wat als de brokstukken zouden inslaan op een elektriciteitspaal? Heel Amerika in een stroompanne. Miljoenen mensen die van hun scherm opkijken.
De masseur ging met zijn pink over haar ruggengraat. Ze voelde zijn nagel, zachtjes. Voor enkele seconden lang stopte haar gedachtemotor. Een aanraking was de oplossing voor alles, dat wist ze. Het was alleen jammer dat ze er de laatste tijd zo weinig kreeg. Voor het weinige lichaamscontact dat ze had, betaalde ze.
Maar goed, die raket bevond zich dus momenteel in een oncontroleerbare baan rond de aarde. Ze dacht aan een item op het journaal over de laatste twee noordelijke witte neushoorns ter wereld. Twee vrouwtjes die binnenkort geïnsemineerd worden, krijgen 24/24, 7 op 7 bewaking in Kenia. Wat als de brokstukken op deze quasi uitgestorven dieren terechtkwamen?
Al die oeroude wezens die maar bleven verdwijnen, ze zuchtte.
De masseur kneedde haar kaakbeen los. Hij zei dat ze ’s nachts te hard op haar tanden beet. Een typische stressreactie. Hoe langer de masseur haar kaken losmaakte, hoe rustiger ze werd. Er kwam een beetje kwijl uit haar mond. Ze gaf zich over aan het idee dat dit haar laatste dag op aarde was wegens een verloren brokstuk van een Chinese raket. Laat alles maar ontploffen. Plots verlangde ze er hevig naar om gekatapulteerd te worden tegen een elektriciteitsdraad. Samen met de Japanse masseur en de twee laatste neushoorns ter wereld wilde ze geëlektrocuteerd worden. Blauwe stroom over hun lijven. En dan al die mensen die opkijken van hun scherm, eindelijk.
Deze column verscheen op 21/5/21 in De Morgen
Beeld: Johannes De Bruycker
