In De Morgen staat een recensie over de voorstelling Bambi van regisseur Sarah Moeremans en schrijver Joachim Robbrecht. De recensente vat de voorstelling samen als “de Grote Benny Claessens-show met het gekende schmieren, de uithalen naar sector en collega’s… ach. En aan het einde dan maar pleiten voor zachtmoedigheid: hoe makkelijk allemaal. En vooral: hoe vervelend.”
Bambi is geïnspireerd op een boek van Bruno Latour, We zijn nooit modern geweest. Latour stelt dat we in feite nooit modern zijn geweest omdat de wereld al eeuwen draait rond onze egocentrische zelf. We willen wel veranderen, maar niet ten koste van onszelf. We buiten de aarde en minderheidsgroepen uit, met alle gevolgen van dien. Moderniteit zou betekenen dat we ons niet langer superieur gedragen tegenover andere wezens.
In de recensie wordt Bambi vergeleken met maar één solo van Benny: Hello useless – for W and friends. Maar hij heeft de afgelopen tijd wel meer werk gemaakt.
Zo won hij de belangrijkste Duitse prijs voor zijn rol in Am Königsweg. Tijdens die voorstelling wijkt hij af van het script en schreeuwt het publiek toe: “Hoe komt het dat alleen de elite hier aanwezig is? Waar is de arbeidersklasse? Waarom komen zij niet naar het theater?” Hij schreeuwt ons in de schouwburg toe: “Shame on you!” En dan: “And shame on me!”
In zijn regie van White people’s problems laat hij een actrice van kleur kritisch voorlezen uit het boek Namibia van Zilli Quest. Daardoor wordt de auteur die zich als ‘witte tolerantie’ bestempelt belachelijk gemaakt. Er wordt kritiek geleverd op de vele regisseurs die artiesten van kleur nog steeds op een paternalistische manier op scène brengen.
Als Benny zelf op de scène staat, is het meestal naakt. Zijn naakte lijf belichaamt zijn visie. Geen pleidooi voor de ‘kwetsbaarheid’, maar een politiek engagement. Het is oké om er niet volgens een opgelegde norm uit te zien, om niet volgens de massa te leven. Zijn werk gaat over een nieuwe wereld, is een kritiek tegen een wereld die geobsedeerd is door een hetero-normatieve structuur, calorieën, witheid, geld en consumeren.
Dat is geen ironie, maar een liefdesverklaring naar het publiek toe: het kan ook anders.
En ja, hij geeft ook kritiek op de culturele sector. En terecht. Want geloof mij: het is een fucked-up sector, maar daar zal ik volgende week een column over schrijven.
In Duitsland is Benny een ster. Hoe gaan wij in Vlaanderen om met een stoorzender, een enfant terrible? Hier wordt zijn stem geneutraliseerd. Een stem die zo belangrijk is, die gevaarlijk is, die inspireert en die onze opvatting over het theater en kunst op een heel opwindende manier kan verbreden. Deal with it.
Deze column verscheen op 8/4/19 in De Morgen
